Umowa przewozu została uregulowania w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny, a przepisy jej poświęcono umieszczono w części określanej jako „część szczegółowa” prawa zobowiązań. Ponadto regulację powyższego kontraktu zawiera wiele szczegółowych aktów normatywnych, w tym m.in. ustawa z dnia 15 listopada 1984r. Prawo przewozowe.
Zgodnie z art. 744 kodeksu cywilnego „Przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.”
Na gruncie prawa międzynarodowego natomiast kwestię umowy przewozu reguluje Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956r.
CMR jest konwencją o zasięgu ponadkontynentalnym i w swojej regulacji zawiera zasadniczo normy, które w ujednolicony sposób regulują umowę przewozu towarów. W ramach krajowego porządku prawnego warto zauważyć, iż polskie prawo przewozowe wielokrotnie powtarzało będzie regulacje zawarte w CMR.
Konwencja CMR znajduje zastosowanie do wszelkich umów dotyczących zarobkowego przewozu towarów za pomocą pojazdów drogowych, jeżeli miejsce nadania przesyłki i miejsce jego dostawy znajdują się w dwóch różnych państwach, z których przynajmniej jedno jest sygnatariuszem konwencji. CMR ma zastosowanie niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron umowy przewozu, w związku z czym CMR stosuje się także, gdy obaj kontrahenci będą mieli swe siedziby w jednym kraju.
Faktycznie zatem stwierdzić można mnogość regulacji w zakresie przewozu. W świetle powyższego warto zaznaczyć, iż regulację zawartą w kodeksie cywilnym traktować należy raczej jako ogólny zbiór zasad dotyczących tejże umowy, uszczegóławiany przez akty szczegółowe, takie jak prawo przewozowe.